Het gevoel van 17

Verbeeld het gevoel van 17. Dat was de opdracht die we voor de Masterclass Storytelling  meekregen. Gelukkig een opdracht die je breed kunt interpreteren, want het geeft je veel vrijheid om in te vullen. En een mooie gelegenheid om weer eens terug te denken naar hoe het ook alweer voelde toen je 17 was.

Ik ben er de laatste tijd achter gekomen dat ik het liefst persoonlijk fotografeer. Zo hadden mijn laatste projecten vrijwel allemaal betrekking op mezelf. Hoezo narcistisch? Nou, dat valt wel mee, want mijn project van vorig jaar toonde me nu niet echt op mijn voordeligst. Maar ik heb er wel erg veel plezier aan beleefd. Zo ook mijn langlopende project ‘Wat overblijft’ waar ik jeugdherinneringen vastleg die nu enkel nog herinneringen zijn omdat de fysieke plaats en/of functie is verdwenen.

Het spreekt dan ook bijna vanzelf dat ik voor het gevoel van 17 terug grijp naar mijn eigen gevoel van toen ik 17 was.

Ik was 17 in het jaar 1988. Een jaar dat direct associaties oplevert met het gewonnen EK in Duitsland. En terecht. Voor de rest staan de jaren 80 in zijn algemeenheid bekend om de economische crisis, slechte modebeeld in de straat en slechte muziekkeuze.  Die laatste twee komen nog regelmatig terug op de vooral bij 40+ populaire 80-er jaren feesten.  

Persoonlijk was het jaar 1988 ook wel heftig. Rond mijn 17e wist ik uiteraard alles beter dan mijn ouders en leraren. Ik had meer aandacht voor muziek, meisjes en voetbal dan school. Meiden vonden het ook cooler als je in een bandje speelde of in een selectie-elftal voetbalde. Laat ik nu toch mijn hele jeugd in selectie-elftallen gespeeld hebben…

Muziek was ook een grote passie, hoewel ik nooit een instrument heb bespeeld. Ergens wilde ik het wel, maar op de een of andere manier is het er nooit van gekomen. Ik groeide dus op in een tijd waarin de muziekstroming op zijn zachtst gezegd dubieus was. Pop en disco hield ik me verre van. Ik was meer het alternatieve, rock-type. Gitaren moeten scheuren. Naast Iron Maiden en Metallica was ik groot fan van U2. En niet enkel de muziek, maar ook het beeld van de band dat Anton Corbijn neerzette. Mijn hele kamer hing vol met posters en foto’s, gemaakt door Corbijn. Ik ben toen voor het leven fotografisch getekend.

Ik heb dan ook gekozen om mezelf voor het gevoel van 17 als rockster te portretteren. Uiteraard met een poging de stijl van Corbijn te hanteren. Ziehier Marcel, de beste gitarist die de wereld nooit gekend heeft.