In de laatste bondsfotowedstrijd zat in de selectie van 10 clubfoto’s van Lek en Licht ook een van mijn foto’s. Een beeld van een achteraf steeg in Glasgow met een opvallende gele lijn langs de stoeprand die de beschouwer het beeld intrekt naar het middelpunt waar alle lijnen van de straat, stoep en gebouwen bijeen komen. Lekkere natgeregende straat waardoor de sfeer van de troosteloze omgeving nog meer tot zijn recht kwam.
In de beoordeling kreeg de foto een nette 21 punten (3 zevens?), maar wat belangrijker is dan de punten is de onderbouwing van de juryleden. Foto’s beoordelen op punten is sowieso lastig en vrij subjectief. Kan een jurylid zijn persoonlijke voorkeur (of afkeur) van een onderwerp uitschakelen? Hoe kun je allerlei verschillende onderwerpen rangschikken? Maar goed, dat is een heel ander onderwerp waar je uren over kunt discussiëren en waar ik het nu niet over wil hebben.
De onderbouwing is wat telt.
En juist de onderbouwing van mijn foto door een jurylid is wat me aan het denken zette. Naast een compliment over de sterke compositie en het dynamische lijnenspel, waar ik het uiteraard volledig mee eens ben, werd afgesloten met de volgende opmerking: “Verder gebeurt er niets. Er zit geen verhaal in de foto.”
Een opmerking die volledig correct is, maar toch ook weer heel slecht voelt.
Want moet er wel een verhaal in een foto zitten? Kan een moment of het gevoel dat je kreeg bij het aanschouwen van je onderwerp niet voldoende zijn? De foto roept bij de beschouwer waarschijnlijk ook een bepaald gevoel op. Of dat hetzelfde gevoel is dat de maker probeert de verbeelden of niet, dat is verder aan de beschouwer. Ieder heeft een ander filter.
Is dat dan niet voldoende? Is dat juist niet precies waar het om draait? Laat het gevoel dat het beeld oproept voor jou het verhaal vormgeven. Of – als je dat wilt – juist niet. Dat je gewoon geniet van wat je ziet. Verder niks!
Doei met je verhaal. Dat bepalen we lekker zelf wel.